Chabert, Jos

Politieke mandaten

Jos Chabert groeide op in Sint-Pieters-Woluwe, waar zijn vader schepen was. Na zijn humaniora aan het Brusselse Sint-Jan Berchmanscollege en het Klein Seminarie van Mechelen Klein Seminarie van Mechelen
Het Klein Seminarie van Mechelen was een belangrijke onderwijsinstelling van het aartsbisdom Mechelen met humaniora en filosofieafdeling voor priesterstudenten. Ze speelde in de 19de eeuw... Lees meer studeerde hij van 1952 tot 1957 rechten aan de Katholieke Universiteit Leuven. In 1956 was hij daar ondervoorzitter van het Katholiek Vlaams Hoogstudentenverbond Katholiek Vlaams Hoogstudentenverbond
Lees meer (KVHV) en voorzitter van het Faculteitenconvent en het Katholiek Studentencorps Brussel. Na zijn studies startte hij zijn carrière als advocaat aan de Brusselse balie. In 1959 huwde hij met Cécile Boon (1934-2020).

Chabert engageerde zich in de Christelijke Volkspartij Christen Democratisch & Vlaams
Lees meer (CVP). Hij werd in 1964 verkozen tot gemeenteraadslid van Meise en nam er van 1965 tot 1976 een schepenmandaat op. Ook was hij secretaris van de plaatselijke afdeling van het Algemeen Christelijk Werkersverbond Algemeen Christelijk Werknemersverbond
Het Algemeen Christelijk Werkersverbond werd gesticht op 17 juli 1921 en in 1991 herdoopt als ACW Koepel van Christelijke Werknemers. In 2014 werd de organisatie omgevormd tot Beweging.ne... Lees meer (ACW). In 1968 werd hij Kamerlid, enkele jaren later ook voorzitter van de CVP-Kamerfractie. In 1974 stapte hij over naar de Senaat (tot 1991). Hij zetelde van 1971 tot 1980 ook in de Cultuurraad voor de Nederlandse Cultuurgemeenschap Cultuurraad voor de Nederlandse Cultuurgemeenschap
Lees meer , waar hij een tijdlang fractievoorzitter was (1972-1973), en in de Vlaamse Gewestraad Vlaamse Gewestraad
Lees meer van 1974 tot 1977. In de Cultuurraad deed hij in 1972 een voorstel van decreet goedkeuren dat de eedaflegging in de Franse taal in Vlaamse gemeenteraden ongeldig maakte. In 1980-1991 was hij lid van de Vlaamse Raad. Van 1989 tot 2009 zetelde hij ten slotte in de Brusselse Hoofdstedelijke Raad / het Brussels Hoofdstedelijk Parlement. Hij was er onder meer eerste ondervoorzitter tussen 2004 en 2006 en secretaris van 2006 tot 2009. Verder was hij van 1994 tot 2012 lid van het Europees Comité van de Regio’s. Hij was er onder meer actief als fractieleider van de Europese Volkspartij van 1994 tot 1998 en als voorzitter van 2000 tot 2002. Hij vertegenwoordigde het Comité ook in de Conventie over de Toekomst van Europa, die in 2002-2003 actief was.

Chabert was jarenlang minister. In de Belgische regering was hij achtereenvolgens bevoegd voor Nederlandse Cultuur en Vlaamse Aangelegenheden (1973-1974), Verkeerswezen (1974-1980), Openbare Werken (1980) en Openbare Werken en Institutionele Hervormingen (1980-1981). Hij werd onder meer bekend door zijn beleid inzake verkeersveiligheid, met de invoering van de gordelplicht en van het rijexamen en de verlaging van de promillegrens. Ook zette hij zich in voor de uitbouw van de Brusselse metro en de uitbreiding van de Antwerpse haven op de Linkerscheldeoever. In de jaren volgend op zijn ministerschap voerde hij enkele internationale opdrachten uit. Zo was hij in 1982 Belgisch vertegenwoordiger bij de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties en in 1984-1985 commissaris-generaal van de regering voor de Wereldtentoonstelling in Tsukuba (Japan). In 1989 was hij voorzitter van het Belgisch Comité Europalia Japan.

Van 1989 tot 1995 was Chabert lid van de Brusselse Hoofdstedelijke Executieve Brusselse Hoofdstedelijke Executieve
Lees meer (later: Brusselse Hoofdstedelijke Regering), belast met Financiën, Begroting, Openbaar Ambt en Externe Betrekkingen. Tijdens de daarop volgende legislaturen was hij Brussels minister van Economie, Financiën, Begroting, Energie en Externe Betrekkingen van 1995 tot 1999 en van Openbare Werken, Vervoer, Brandbestrijding en Dringende Medische Hulp van 1999 tot 2004. Als Brussels minister bekleedde hij ook mandaten in het College van de Vlaamse Gemeenschapscommissie en het Verenigd College van de Gemeenschappelijke Gemeenschapscommissie.

In 2009 kwam er een einde aan de politieke carrière van Chabert. In datzelfde jaar benoemde koning Albert II hem tot minister van staat.

Tijdens en na zijn politieke carrière engageerde Chabert zich in diverse organisaties. Na zijn afscheid als minister was hij vooral actief op het vlak van de interreligieuze en interlevensbeschouwelijke dialoog in Brussel. Hij richtte daartoe in 2004 het platform Hoopvol Brussel - Bruxelles Espérance op.

Promotor van een communautair ‘harmoniemodel’

Chabert was als politicus nauw betrokken bij de oprichting van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest. Zo was hij als senator rapporteur voor de Bijzondere wet van 12 januari 1989 met betrekking tot de Brusselse instellingen. Hoewel hij zichtzelf geen ‘flamingant’ noemde, zette hij zich in voor de versterking van de Vlaamse aanwezigheid in de hoofdstad en verzette hij zich tegen een uitbreiding van de faciliteiten voor Franstaligen in de Brusselse rand. Daarbij droeg hij wel steeds zorg droeg voor een goede verstandhouding en hechte samenwerking met de Franstaligen. Hij betitelde dit zelf als een ‘harmoniemodel’.