Haro bulletijn
Haro was een rechts en nationalistisch tijdschrift, in 1977 opgericht door Xavier Buisseret en onder hoofdredactie van Siegfried Verbeke. Het propageerde de conservatieve revolutie.
Het tijdschrift Haro werd in 1977 opgericht als gevolg van een conflict in de Vlaamse Militanten Orde Vlaamse Militanten Orde (1950-1971)
De Vlaamse Militanten Orde was een Vlaams-nationale militantenorganisatie die werd opgericht in 1950, aanvankelijk ter ondersteuning van de Vlaams-nationale partijpolitiek. Lees meer (VMO) waarbij toenmalige VMO-leider Xavier Buisseret Buisseret, Xavier
Xavier Buisseret (1941-2020) was een politicus en militant met een lange staat van dienst in de radicale vleugel van het Vlaams-nationalisme. Lees meer met het grootste deel van de Alarm-redactie de VMO verliet. Haro leek aanvankelijk – mede door de overstap van huistekenaar Prik (Stan Sluydts) - de verderzetting van het VMO-blad Alarm, maar ging onder hoofdredacteurschap van Siegfried Verbeke Verbeke, Siegfried
Siegfried Verbeke (1941) behoorde bij de Vlaamse Militanten Orde (VMO) tot de kring rond Xavier Buisseret en volgde hem bij zijn vertrek naar het extreemrechtse tijdschrift Haro. In 1985 ... Lees meer inhoudelijk een andere richting uit. Haro noemde de Vlaamse strijd als inherent aan zijn streven, maar zag het niet als zijn taak hier verder op in te gaan.
Het blad droeg als ondertitel ‘maandblad voor de conservatieve revolutie’ en wilde ‘wars van taboes’ nationalistische thema’s ‘uitdiepen en vernieuwen’. Het noemde zich rechts, profileerde zich vrijzinnig-nationalistisch en antichristelijk en bracht beschouwende artikels over tal van thema’s waarbij onder meer de invloed speelde van het ‘nieuw-rechtse’ Groupement de Recherche et d'études pour la Civilisation Européenne (GRECE).
Haro was tegen het egalitarisme, wilde een tegenwind bieden tegen ‘de hersenspoeling’ door links en stelde zich ethisch conservatief op. Sociaaleconomisch was het anti-syndicalistisch, zeer anti-marxistisch en antikapitalistisch. Het waarschuwde voor ‘genetische verarming’, bepleitte de rassenzuiverheid en was antisemitisch.
Haro bracht - vrij uniek in zijn genre - eind 1978 een 50 bladzijden tellend stripalbum met ‘rechtse’ strips uit. Het jaar nadien wijdde het een uitgebreid themanummer aan het negationisme onder de titel Holocaust....hoelang nog?.
Via stickercampagnes en verkoop in de dagbladhandel probeerde men tot een ruimere verspreiding te komen maar het blad had nooit meer dan 200 abonnees. In de herfst van 1979 verscheen het laatste volwaardig nummer. Daarna verschenen er nog enkele nummers van het Haro-contactblad dat vooral promotie maakte voor propagandamateriaal en boeken over fascisme, negationisme, de nationaalsocialistische wereldbeschouwing, de Germaanse runen en goden, het Derde Rijk en Adolf Hitler. Haro kwam hiermee steeds meer in de provocatieve sfeer terecht.