Minne, Richard

Studeerde, na de lagere school, van 1907 tot en met 1909 aan het Koninklijk Atheneum te Gent, waar René de Clercq zijn leraar Nederlands was. Minne begon als handelsreiziger, zoals zijn vader, maar werd na de Eerste Wereldoorlog beambte in Gent en in 1922 bij het ministerie van justitie in Brussel. Om gezondheidsredenen moest hij zich na negen maanden in een buitengemeente terugtrekken. Van 1923 tot 1928 was hij boer te Waarschoot, daarna te Sint-Martens-Latem. In 1930 werd hij verbonden aan het Gents socialistisch dagblad Vooruit, eerst op de documentatiedienst, weldra als redacteur-buitenland en medewerker aan de wekelijkse rubriek "Geestesleven". In het satirisch weekblad Koekoek (1931-35), een uitgave van Vooruit, begon hij "De Brieven van Pierken", een populair-humoristische kroniek die geïllustreerd werd door Frits van den Berghe en later in Vooruit zou worden voortgezet. In de Tweede Wereldoorlog leefde Minne opnieuw als boer. Na de bevrijding hervatte hij zijn journalistiek werk bij Vooruit. Hij begon toen met zijn dagelijks cursiefje "In 20 lijnen", dat hij schreef tot aan zijn pensionering in 1957.

Als dichter debuteerde Minne op het eind van zijn studie, onder meer in De Heremans' Zonen. In 1909 begon hij te publiceren in verscheidene uitgaven van Vooruit en in 1915-1916 in het literaire Zondagsblad van deze krant. In 1915 maakte hij kennis met Raymond Herreman, Maurice Roelants en Karel Leroux, met wie hij in juni 1921 het tijdschrift 't Fonteintje zou uitgeven. In 1927 kwam zijn eerste bundel, In den Zoeten Inval, op de markt. Voor deze publicatie werd hij in 1929 bekroond met de Driejaarlijkse Staatsprijs voor de Poëzie. In 1945 kreeg hij de Prijs van de provincie Antwerpen "voor het beste werk zonder onderscheid in genre" en in 1946 ontving hij de Driejaarlijkse Staatsprijs voor het Proza, allebei voor Wolfijzers en Schietgeweren. Bij de stichting van het Nieuw Vlaams Tijdschrift werd hij in de redactie opgenomen.

In en na de Eerste Wereldoorlog maakte Minne deel uit van de Vredesgroep der Socialistische Partij en van de redactie van Roode Jeugd, orgaan van deze groep (1917-1919), die in de oppositie was tegen de oorlogspolitiek van de partij en op Vlaams gebied de idee van de klassen toepaste. In 1917 volgde hij als vrije student cursussen van professor Jolles (oudheidkunde en beschavingswetenschap) aan de von Bissing Universiteit. Daar maakte hij, net als zijn vriend Herreman, deel uit van het groepje rond Jolles die, onder leiding van beeldhouwer Jozef Cantré, het tijdschrift Regenboog oprichtten een "banier waarrond het nieuwe Vlaanderen zich kon scharen". Voor het overige heeft de eenzaat Minne geen rechtstreekse betrekkingen gehad met de georganiseerde sociale en Vlaamse beweging. Met de auteurs rondom 't Fonteintje bevond hij zich tegenover de humanitaire expressionisten, onder wie Marnix Gijsen, die hen in 1920 verweet afzijdig te staan van "het barre flamingantische leven". "Ik ben voor 2/4 Vlaming, 1/4 Spanjaard en 1/4 internationalist. Ik wou dat dit zo uitkwame in mijn werk (...)." Zo ironiseerde hij later in zijn Wolfijzers en schietgeweren. In enkele gedichten heeft hij zijn ontgoocheling uitgesproken over zijn "oude revolutionaire illuzies: Droomde ik niet eens van alle malkontenten,/hoe zij, hun bagno beu, zijn opgestaan?..."