Morel, Marie-Rose

Marie-Rose Morel groeide op in een gegoede katholieke familie in Merksem. Haar vader Chris was topman bij Alcatel en ook actief bij de lokale afdeling van de Christelijke Volkspartij (CVP) Christelijke Volkspartij
Lees meer . Haar moeder Myriam van Loon was journalist. Na het secundair onderwijs studeerde Morel geschiedenis aan de UFSIA (Universitaire Faculteiten Sint-Ignatius Antwerpen) en de Katholieke Universiteit Leuven. Haar thesis schreef ze over Het Nationaal Gedenkteken van het Fort van Breendonk.

Nog tijdens haar studies werd de flamboyante studente verkozen tot Aardbeiprinses (1992) en Miss Vlaanderen (1993). In 1994 was ze ook finaliste bij Miss België. Een jaar later behaalde ze haar diploma, waarna ze een evenementenbureau uit de grond stampte en een hostessenbureau.

Geen klauwende circusleeuw

Morel was ook gebeten door de politiek. Het was Bart de Wever De Wever, Bart
Bart de Wever (1970) is een Vlaams-nationalistisch politicus. Hij is sinds 2004 voorzitter van de N-VA, die onder zijn voorzitterschap de grootste partij van België werd. Sinds 2013 is hi... Lees meer – met wie ze in Leuven bevriend was geraakt – die haar warm maakte voor de Nieuw-Vlaamse Alliantie (N-VA) Nieuw-Vlaamse Alliantie
De N-VA is op electoraal vlak de meest succesvolle Vlaams-nationalistische partij ooit en slaagde er ook in om de grootste Belgische partij te worden. Ze zit bijna 20 jaar in de Vlaamse R... Lees meer . In 2003 kreeg Morel de tweede plek op de Senaatslijst – na Geert Bourgeois Bourgeois, Geert
Geert Bourgeois (1951) is een Vlaams-nationalistisch politicus voor de N-VA. Hij was van 2014 tot 2019 minister-president van Vlaanderen. Lees meer . Ze werd echter niet verkozen. Amper tien maanden later maakte ze de overstap naar het Vlaams Blok Vlaams Belang
Vlaams Belang is een radicaal-rechtse Vlaams-nationalistische partij, die in 1978 ontstond onder de naam ‘Vlaams Blok’, als verkiezingskartel van de Vlaamse Volkspartij en de Vlaams Natio... Lees meer . Morel was immers niet te spreken over het Valentijnskartel van de N-VA met CD&V Christen Democratisch & Vlaams
Lees meer . In De Standaard De Standaard (1914-)
Het eerste nummer van het dagblad De Standaard verscheen op 4 december 1918. De krant was gedurende vele decennia hét blad bij uitstek van de katholieke Vlaamse beweging in al haar varian... Lees meer van 26 maart 2004 – een week vóór haar overstap – had ze al een vlammend opiniestuk geschreven onder de titel ‘De circusleeuw klauwt niet’. Morel vond dat het cordon sanitaire op de schop moest en dat het Vlaams Blok een eerlijke kans verdiende. Ze was voorstander van een kartel van de N-VA met het Vlaams Blok. Critici beweerden dat er ook electorale motieven meespeelden. Morel zou geen verkiesbare plaats krijgen bij het Valentijnskartel.

Bij het Vlaams Blok werd de mondige politica met open armen ontvangen. Ze kreeg de derde plaats op de Europese lijst en de vijfde plaats op de Antwerpse lijst voor het Vlaams Parlement Vlaams Parlement
Het Vlaams Parlement is de parlementaire vergadering van de Vlaamse deelstaat in het federale België. Zijn geschiedenis kent drie grote fasen: de periode van de Cultuurraad voor de Neder... Lees meer . Haar overstap werd gezien als de exponent van de verruimingsoperatie die de partij aan het doorvoeren was. Morel moest komaf maken met het beeld van de bokshandschoen en de partij een gematigder imago geven. Het was Filip Dewinter Dewinter, Filip
Filip Dewinter (1962) is een Vlaams-nationalistisch politicus voor het Vlaams Belang (tot 2004: Vlaams Blok). Lees meer – met wie ze later een conflict zou hebben – die aandrong op haar overstap. Ook Morel zelf wilde het Vlaams Blok een zachter en vrouwvriendelijker imago geven.

Op 13 juni 2004 was het Vlaams Blok de grote winnaar van de verkiezingen en Morel werd rechtstreeks verkozen in het Vlaams halfrond. Niet lang daarna lanceerde ze het blad WelkomEcho om ook andere N-VA’ers naar de partij te lokken. Eind dat jaar kocht ze ook effectief een lidkaart van de partij, die intussen omgedoopt was naar het Vlaams Belang.

Yoko Ono

Morel was nooit een onbesproken politica. Zo ging ze in november 2004 mee op handelsmissie met kroonprins Filip naar China. Niet als politica, maar als begeleider van haar vader die in een rolstoel zat. Dat was niet naar de zin van het paleis. In eigen land bond ze de strijd aan met de vakbonden omdat zij kandidaten van het Vlaams Belang weigerden. In 2006 trok ze de lokale lijst in Schoten. Met 35% van de stemmen behaalde ze de beste score van haar partij.

Het succes was echter van korte duur. De federale verkiezingen van 2007 waren geen onverdeeld succes voor het Vlaams Belang. De partij verloor één zetel en vooral Morel werd met de vinger gewezen – evenals haar voorzitter en bondgenoot Frank Vanhecke Vanhecke, Frank
Frank Vanhecke (1959) was als rechterhand van stichter Karel Dillen van 1996 tot 2004 partijvoorzitter van het Vlaams Blok en vervolgens ook van 2004 tot 2008 van de erfopvolger het Vlaam... Lees meer . Zij werd verantwoordelijk geacht voor het afspringen van het kartel met Lijst Dedecker (LDD), de grote winnaar van de verkiezingen. De politica werd hoogmoed, zelfoverschatting en haantjesgedrag verweten. Ze werd zelfs de Yoko Ono van het Vlaams Belang genoemd, omdat ze tweedracht zou zaaien in het triumviraat dat de partij al jarenlang leidde: Frank Vanhecke versus Filip Dewinter Dewinter, Filip
Filip Dewinter (1962) is een Vlaams-nationalistisch politicus voor het Vlaams Belang (tot 2004: Vlaams Blok). Lees meer en Gerolf Annemans Annemans, Gerolf
Gerolf Annemans (1958) is een advocaat en de langst dienende volksvertegenwoordiger van het Vlaams Blok (sinds 2004: Vlaams Belang). Van 2012 tot 2014 was hij voorzitter van de partij. ... Lees meer . In 2008 werd Vanhecke als voorzitter opgevolgd door Bruno Valkeniers Valkeniers, Bruno
Bruno Valkeniers (1955) was werkzaam in de haven en vanaf 2006 was hij politicus voor het Vlaams Belang. Voor deze partij was hij gemeente- en provincieraadslid in Antwerpen, Kamerlid en ... Lees meer , de kandidaat van Dewinter en Annemans. De onrust bleef en Morel uitte meermaals haar ongenoegen in de media over de gang van zaken en de koers van de ‘Antwerpse club’.

In juni 2009 was Morel lijstduwer voor het Europees Parlement, maar ze geraakte niet opnieuw verkozen. Later dat jaar greep ze ook naast het ondervoorzitterschap van haar partij. In 2010 nam ze niet deel aan de federale verkiezingen en in juli van dat jaar brak ze helemaal met het Vlaams Belang. Morel wees in weinig bedekte termen naar Dewinter en Annemans.

Openheid en vechtlust

Intussen had Morel een andere strijd te voeren. Op 28 januari 2009 maakte ze bekend dat ze baarmoederhalskanker had. Morel deelde haar strijd met heel Vlaanderen in een openhartige column in Het Laatste Nieuws Het Laatste Nieuws
Het Laatste Nieuws was een liberaal en Vlaamsgezind dagblad, waarvan het eerste nummer op 7 juni 1888 verscheen. In 2023 bestaat de krant nog steeds als een populair dagblad voor een bree... Lees meer . Haar openheid en vechtlust leverden haar veel sympathie op. Haar blogs en columns werden gebundeld in twee boeken: Leve het Leven! en Geloof, Hoop en Liefde.

Op dinsdag 8 februari 2011 overleed Marie-Rose Morel in het Sint-Augustinusziekenhuis in Wilrijk. Ze was de moeder van twee kinderen. Eén maand voor haar overlijden – op 8 januari – trouwde ze met Frank Vanhecke. De opvallendste spreker op haar begrafenis was Bart de Wever, met wie ze zich op het einde van haar leven had verzoend. De partijtop van het Vlaams Belang werd gevraagd om weg te blijven.

Om haar zus te gedenken, richtte Ann-Marie Morel een psychosociaal oncologisch centrum op. In 2012 verscheen haar vader als duwer op de lijst van N-VA voor de gemeenteraadsverkiezingen in Antwerpen.