De Witte, Karel

Karel de Witte studeerde na zijn middelbaar onderwijs aan het Sint-Lievenscollege en het Sint-Stanislascollege in Antwerpen twee jaar aan de Sociale School in Heverlee en werd maatschappelijk assistent. Tijdens de oorlog ondergedoken, was De Witte daarna stagiair-journalist bij de Gazet van Antwerpen Gazet van Antwerpen
De krant Gazet Van Antwerpen verschijnt sinds 1891 en betoonde van bij de start belangstelling voor de Vlaamse beweging. Aanvankelijk werd de Antwerpse Meetingpartij gesteund en later Fra... Lees meer , vervolgens ambtenaar bij het Algemeen Christelijk Vakverbond Algemeen Christelijk Vakverbond
Het Algemeen Christelijk Vakverbond (1912) is de overkoepelende organisatie van het christelijk syndicalisme in België. Lees meer (ACV) en eerste bezoldigde secretaris van de Katholieke Werkliedenbonden in het arrondissement Mechelen.

In januari 1946 werd De Witte lid van de pas opgerichte Brusselse redactie van de Gazet van Antwerpen, die hij vanaf 1960 tot aan zijn dood leidde. Ook was hij directeur van het Beknopt Verslag van de Kamer van Volksvertegenwoordigers.

De Witte was in 1947-1949 de grondlegger en medestichter van de Vlaamse Journalistenclub Vlaamse Journalistenclub
De Vlaamse Journalistenclub (1949-1990) was een vereniging van vooral Vlaamse journalisten in Brussel. De club verenigde een diverse groep journalisten over de zuilen heen. Vanaf 1957 rei... Lees meer , waarvan hij tot 1962 secretaris en van 1962 tot 1964 voorzitter was. In 1957 hielp hij bij de oprichting van het Vlaams Komitee Wemmel Vlaams Komitee Wemmel
Het Vlaams Komité Wemmel (1956-1964) had als doel de plaatselijke verfransing tegen te gaan en de inlijving van Wemmel bij de Brusselse agglomeratie te verhinderen. Lees meer . Een van de eerste daden van het comité was de uitgave van een door De Witte en meester Dries de Meerleer opgesteld Witboek, waarin de thesis werd verdedigd dat er in de gemeenten rondom de Brusselse agglomeratie op grond van de taalwet van 1932 geen faciliteiten mochten worden toegestaan. Deze waren namelijk alleen voor de taalgrensgemeenten bedoeld. Tevens betoogde het Witboek dat de verfransing het werk van grondspeculanten was.

De Witte was ook bestuurslid van het Vlaams Komitee voor Brussel Vlaams Komitee voor Brussel
Het Vlaams Komitee voor Brussel (VKB), opgericht in 1946, ontstond uit het Vlaams Verbond voor Brussel. Doel was het behoud en bevorderen van Vlaams leven in Brussel. Jozef Clottens, Hend... Lees meer en medestichter van de ‘Wemmelse Eendracht’, de Vlaamse eenheidslijst bij de gemeenteraadsverkiezingen van 1969. Ook was hij medestichter van het Jan van Ruusbroeccollege aan de Mutsaard in Laken-Brussel.

In de journalistiek legde De Witte zich toe op de binnenlandse politiek. In zijn hoofdartikelen deed hij zich kennen als een verdediger van de vooruitstrevende Vlaamsgezinde richting bij de christendemocraten. Daarnaast gaf hij politici van de Volksunie Volksunie
Tussen 1954 en 2001 bepaalde de Volksunie (VU) als Vlaams-nationalistische partij mee de politieke evolutie in België, van unitaire staat tot federaal koninkrijk. Ze groeide uit tot de tw... Lees meer en het Vlaams Blok Vlaams Belang
Vlaams Belang is een radicaal-rechtse Vlaams-nationalistische partij, die in 1978 ontstond onder de naam ‘Vlaams Blok’, als verkiezingskartel van de Vlaamse Volkspartij en de Vlaams Natio... Lees meer een podium. Tevens vroeg hij aandacht voor de taaltoestanden in de regio van Brussel en de regio Vlaams-Brabant. Ook ageerde hij fel tegen het Egmontpact Gemeenschapspact
Het Egmontpact of Egmontakkoord maakt samen met de Stuyvenbergakkoorden deel uit van het zogenaamde Gemeenschapspact, dat de definitieve pacificatie van de communautaire problemen tot doe... Lees meer . Volgens zijn collega Manu Ruys Ruys, Manu
Manu Ruys (1924-2017) was een Vlaamsgezind journalist en publicist, die van 1975 tot 1989 als politiek hoofdredacteur van De Standaard fungeerde. Ruys gold als een invloedrijk commentator... Lees meer droeg hij aldus in niet geringe mate bij tot de verwerping van het Egmontpact dat naar zijn mening de vestiging van Franstaligen in de Vlaamse randgemeenten van Brussel bevorderde.

In 1967 schreef De Witte Brussel Open Stad, waarin hij een uitgebreid overzicht geeft van het vraagstuk-Brussel. Hij meende dat de Nederlandstaligen ondanks alles niet mochten twijfelen aan hun toekomst in de hoofdstad. Brussel mocht geen derde macht worden, maar een open stad waar iedereen zich thuis kan voelen.