Encyclopedie

Louis Sterkens (1912-1989) was priester van de Sociëteit van Jezus en directeur Bonden van het H.-Hart/Kerk.

Geestelijke Antoine Stillemans (1832-1916) voerde als superior van het Klein Seminarie van Sint-Niklaas een Vlaamsgezind beleid. Na zijn benoeming als bisschop van Gent kwam hij in conflict met priester Adolf Daens en de Christene Volkspartij.

Desideratus (Desideer) A. Stracke (1875-1970) was een jezuïet en literatuurhistoricus, die een invloedrijke rol speelde in de katholieke Vlaamse beweging en het Vlaams-nationalisme.

Hilarion Thans (1884-1963) was een minderbroeder, priester en auteur. Tijdens de Eerste Wereldoorlog was hij verpleger en aalmoezenier en in het interbellum was hij leraar te Rekem.

Eugeen Tyteca (1867-1951) was een West-Vlaamse priester, die in een invloedrijke brochure protest aantekende tegen het opkomende Vlaams-nationalisme in het katholieke milieu.

Paul Valvekens (1897-1940) was een Brabantse norbertijn, die als journalist-historicus zijn lezers christelijke cultuur bij wilde brengen.

Alfons van Assche (1891-1945) was als dom Modest abt van de Sint-Pietersabdij van Steenbrugge. Hij was tijdens het interbellum geestelijk leider van de Katholieke Jongeren Vredesactie.

Cornelius van Bommel (1790-1852) was bisschop van Luik. Hij streefde naar de verwezenlijking van Nederlandstalig onderwijs in de provincie Limburg.

Eugeen van de Perre (1876-1952) was onderpastoor van de Antwerpse Heilig Hartparochie. Hij zette zich na de Eerste en de Tweede Wereldoorlog in voor getroffenen door de repressie.

Philippine van de Putte (1903-1963) was regentes en een spilfiguur in het vormingswerk van Katholieke Arbeiders Vrouwengilde (KAV).

Dominicaan Ambroos-Remi van de Walle (1927-1993) was een populaire predikant, onder andere op tal van Vlaamsgezinde gelegenheden.

Karel van der Espt (1891-1938) was priester en docent aan het Amerikaans college in Leuven. Samen met Berten Pil en Odiel Spruytte werkte hij een katholiek Vlaams-nationalisme uit.

Dogmatisch theoloog Joseph van der Meersch (1868-1952) kantte zich als grootvicaris en bisschoppelijk censor tegen de opkomende Vlaamse studentenbeweging en de vernederlandsing van het onderwijs, wat voor frictie met de Vlaamse beweging zorgde.