De Brusselse advocaat Frans Bogaerts (1869-1926) was in de verkenningsfase van de Flamenpolitik eind 1914 betrokken bij de eerste contacten met vertegenwoordigers van het Duitse bezettingsbestuur en was werkzaam in verschillende activistische orga
Otto Bölke (1873-1946) was een Duitse dominee en heemkundige. Hij was bevorderaar van een ‘Vlaams’ regionalisme in Midden-Duitsland
De Nederduitse filoloog Conrad Borchling (1872-1946) toonde al vóór de Eerste Wereldoorlog belangstelling voor de Vlaamse beweging en was in oktober 1914 een van de eersten om een splitsing van België te bepleiten.
Jan-Hendrik Bormans (1801-1878) was hoogleraar in de letterkunde. Hij was een promotor van de eengemaakte spelling in Vlaanderen en rapporteur van de Spellingcommissie (1836-1841).
Het Bormshuis werd in 1971 opgericht. Het verzorgt de nagedachtenis van August Borms met een archief en bibliotheek, tentoonstellingen en herdenkingsmomenten.
Johannes Bosscha (1797-1874) was een Nederlands conservatief politicus. Hij kwam op voor de culturele eenheid van het Nederlandse taalgebied.
Marcel Bots (1925-1995) was doctor in de Germaanse filologie en doceerde aan enkele universiteiten. Hij was bestuurslid van het Willemsfonds, pleitte voor de vernederlandsing van Belgisch-Congo en was voorzitter van het Liberaal Archief.
De arts Eduard Bouqué (1843-1902) behoorde tot de kleine groep Gentse hoogleraren die zich vanaf het einde van de 19de eeuw inspande voor de vernederlandsing van de universiteit.
Harry J. Brinkman (1934-2016) was een docent Nederlandse taalkunde aan de Vrije Universiteit van Amsterdam.
Jan Broeckaert (1837-1911) was historicus, linguïst, ambtenaar en griffier. Hij publiceerde verschillende taalkundige en historische werken, waaronder de tiendelige Bibliographie van den Vlaamschen Taalstrijd (1904-1914).
De Groot-Nederlander Jan H. Broekman (1907-1983) was lid van onder meer het Dietsch Studentenverbond en De Dietsche Bond, en publiceerde in het culturele Verdinaso-orgaan Dietbrand.
In de geschiedenis van de Vlaamse beweging speelde Brussel een unieke rol vanwege haar hoofdstedelijke functies, economische aantrekkingskracht en als symbool van verfransing, die zich vooral in en rond de hoofdstad concentreerde.
De Nederlander Lammert Buning (1914-1979) ontwikkelde zich vanaf de late jaren 1960 tot een belangrijke, zij het controversiële historicus van de Vlaamse en de Groot-Nederlandse beweging, in het bijzonder over het activisme.
